24 uur op die eiland Sisilie

By die lees van Casa Nostra - A Home in Sicily deur Caroline Manzo, gaan my gedagtes terug na Januarie 1978.
     Ek en Arie het 'n Eurailpas gehad en in Rome die lawwe idee gekry dat ons wil sien hoe dit aan die punt van Italie se stewel lyk. Om meer spesifiek te wees, Palermo. Arie, wat 'n goeie kennis van die 2de Wereldoorlog gehad het, wou sien waar Generaal Erwin Rommel se Afrika-korps deurbeweeg het. Ons moes kies tussen 'n dag in Napels of  'n dag op die grootste eiland in die Middellandse See. Laasgenoemde wen en dit is middernag toe die trein by Villa San Giovanni op die ferry getrek word.
       Dit was die aakligste uur op ons reis. Die treindeure word gesluit en ek - wat nie kan swem nie - moet deur Arie verseker word dat die "rit" oor die Straat van Messina vlot sal verloop.

                                                           
     Berg Etna (regs)  was vir jare 'n plek
wat ek wou sien.
     My tante se naam is Edna en sy het soms so uitgebars soos die bekende vulkaan wanneer ek as kind by haar en Ouma moes bly!

    Helaas, ons gly verby Etna voor die dag behoorlik breek... gelukkig kon ek 'n foto Google!

     Toe is dit Palermo, die hoofstad en belangrike hawe wat reeds in 736 nC deur die Fenisiers gestig is. Teen die tyd is ons padkos gedaan en ons soek ontbyt. Vind toe uit die Sisiliane eet koek op Sondae.
     Ons kyk na die plaza en die kerk van Santa Maria di Betlem en loop straat-op en straat-af om kos te koop. Restourante maak eers in die aand oop, hoor ons. Maar koek is volop. Nie eers 'n vrug in sig nie, want dit is rusdag en geen markstalletjies nie. Niemand het opgeruim na die Saterdagmark nie. Dus lyk die strate soos rommelhope.
     Ons dra swart koordferweel-jeans en loop plek-plek enkelhoogse op vuil sypaadjies. Ek kan onthou dat ek vir Arie gevra het of dit van Rommel se rommel is wat agtergebly het. Later neem ons 'n bus na een van die hoogste punte om die hawe te kan sien.

  Palermo

     So beland ons in 'n woonbuurt waar 'n bejaarde man besig is om 'n nartjieboom te snoei. Die klein vruggies plof op die sypaadjie neer en ons staar die toneel  oopmond aan. Hy kon sweerlik gedagtes lees en nooi ons om soveel te neem as wat ons wil. Salige smaak en voedend.
     Teen sononder is ons stasie toe want ons het die oggend verneem dat die restourant daar aandete bedien. In 'n eetkamer wat sterk herinner aan 'n toneel uit 'n Mafia-film, sit ons die aand - met groot aptyte - aan 'n tafel met 'n witgestyfte tafeldoek en servette. Kalfsvleis in 'n rooiwynsous saam met pasta, as ek reg onthou.
     Van die dag se rondloop deur die rommelstrate is ons broeke nie meer swart nie, maar kom daar so'n groen skynsel deur.
      Sisiliaanse groen - dit was altyd ons grappie.